Πώς ένα brand μπορεί να παίξει ρόλο στη ζωή ενός καταναλωτή
22 Ιουλίου 2014.
Για μένα, σημαντική ημερομηνία σε προσωπικό επίπεδο. Για τους περισσότερους, απλά το χθες.
Αποφάσισα να πάρω ένα βράδυ off από τη δουλειά, η οποία εδώ και 5 χρόνια είναι κάτι από 24/7 απασχόληση. Βράδια, σαββατοκύριακα, διακοπές. Πάντα κάτι υπάρχει. Μέσα στα πέντε αυτά χρόνια που χτίζω την εταιρεία μου, έχω παραμελήσει εμένα.
Το να τρέχεις ένα agency το οποίο κάθε χρόνο διπλασιάζεται σε μέγεθος είναι ίσως το επαγγελματικό μου κατόρθωμα, αλλά το key trade-off (όπως θα λέγαμε μανατζερίστικα) είναι πως η ζωή γραφείου είναι πάνω από ένα υπολογιστή, ένα κινητό, ένα tablet και δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση. Μετράω κάτι του στυλ +10 κιλά στο διάστημα αυτό.
Πρόσφατα ήρθα σε επαφή με τα Holmes Place. Όχι αυστηρά με το γυμναστήριο, αλλά με όλο το concept της ευεξίας που προάγουν. Το έβλεπα πρώτα από απόσταση. Ενδιαφέρον, αλλά μάλλον όχι για μένα. Όχι τώρα. Ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, πέντε χρόνια τώρα.
Όσο πιο πολύ ερχόμουν σε επαφή με το club (και είναι club, όχι ένα απλό γυμναστήριο) τόσο περισσότερο άρχισα να θέλω να ασκηθώ λίγο πιο σοβαρά. Και, προβάλλοντας διαρκώς στον εαυτό μου τη δικαιολογία πως είμαι super busy και πως αυτό που κάνω για την εταιρεία είναι πιο σημαντικό από την προσωπική μου ζωή «προσωρινά» το άφηνα.
Προσπαθούσα να βρω shortcuts. Είχα μάθει για κάτι που λέγεται 10.000 Steps. Αν κάνεις 10.000 βήματα την ημέρα θα νιώθεις πιο fit. Το έκανα περίπου 2 φορές σε διάστημα 3 μηνών. Δεν το λέω και προσπάθεια, αλλά με έκανε για ένα μικρό διάστημα να νιώσω ότι προσπαθώ. Έτσι, να ξεγελιόμαστε.
Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση πως δεν κάνω τίποτα στην πραγματικότητα και είπα στο φίλο μου το Γιάννη να με αναλάβει. Ο Γιάννης κάνει μια προσπάθεια παραπάνω από μένα. Έχασε 30 κιλά πριν κάνα χρόνο και έχει γίνει fit. Ή τέλος πάντων fitter από μένα. Και επειδή νιώθω τη διαφορά μας να μην είναι πολύ μεγάλη, μάλλον μπορώ πιο εύκολα να ταυτιστώ με εκείνον παρά με κάποιον σούπερ γυμνασμένο τύπο.
Πήγαμε λοιπόν για τρέξιμο. Και όταν λέω τρέξιμο εννοώ στην πραγματικότητα περπάτημα, γιατί θέλει να είσαι σε κάποιο fitness level και πάνω για να τρέξεις.
Πρώτη φορά, δεύτερη φορά πήγαμε εδώ τριγύρω: Φλοίσβο, Μαρίνα, Φάληρο. Γέμισα με ωραίες εικόνες.
Πρώτες μικρές νίκες το ότι κατάφερα να βγάλω 5 χιλιόμετρα… σχεδόν περπατώντας.
Μετά, άρχισα να προσπαθώ να κάνω και κάποιο χρόνο. Οποιοδήποτε χρόνο, αρκεί να ξέρω ότι κάποιος μετράει. Εκεί έπαιξε ρόλο ένα ωραίο mobile app της Nike, αυτό το κλασικό που μετράει χρόνο, απόσταση, κρατάει αρχείο κλπ.
Πρώτη φορά που με χρονομέτρησα έκανα κάτι παραπάνω από 50 λεπτά για τα 5 χιλιόμετρα. Γελάτε; Εκεί ήμουν. Και ένιωθα καλά που απέκτησα τουλάχιστον ένα metric κι ας ήταν κάκιστο. Έκανα κάτι. Οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό, όσο μικρό κι αν ήταν, έβαλα το σημαδάκι μου στο χάρτη.
Σιγά-σιγά άρχισα να βελτιώνω το χρόνο μου με κάποια μικρά ups & downs. Αλλά όσο πιο πολύ καλοκαίριαζε, τόσο πιο πολύ δύσκολο γινόταν καθώς η ζέστη δε βοηθάει. Βρήκα πάλι δικαιολογία και αφέθηκα.
Και μετά; Μετά, ξαναβρήκα την έμπνευσή μου.
Έκανα τα επόμενα 5 Km σε 44 λεπτά με δυσκολία. Αλλά ήμουν χαρούμενος που το ξανάρχισα.
Και χθες, στις 22 Ιουλίου, αποφάσισα να ξανακατέβω για τρέξιμο. Πριν κατέβω είπα να φορέσω τη Nike Dri-Fit μπλούζα που είχα αγοράσει 2 χρόνια πριν και που είχα χρησιμοποιήσει μόνο στα Holmes ελάχιστα και που θυμάμαι ότι είχα μείνει έκπληκτος για το πόσο καταπληκτικά κάνει τη δουλειά της.
Πάω στο πάρκο. Βάζω το app να μετράει. Και τρέχω. Ελαφριά, πολύ ελαφριά.
Κάθε ένα χιλιόμετρο, το mobile app μου μιλούσε: 1 χιλιόμετρο, 8 λεπτά, 11 δευτερόλεπτα. Καλός χρόνος, ο καλύτερος ίσως που έχω κάνει για το πρώτο μου χιλιόμετρο!
Και άρχισα να μετράω γύρους στο πάρκο. Κάθε χιλιόμετρο λίγο παραπάνω από 8 λεπτά. Προσπαθούσα να το ρίξω πιο κάτω, αλλά είχα στάση για νερό, για κορδόνια, για ανάσες. Όλα μετράνε.
Και στο τελευταίο χιλόμετρο, απλά έδωσα ό,τι είχα. Και το app μίλησε λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Έκανα τα 5 χιλιόμετρα σε 39:33.
Ήμουν 2 λεπτά κάτω από τον καλύτερο χρόνο μου. Αλλά το σημαντικότερο ήταν πως ήμουν κάτω από το ψυχολογικό όριο των 40 λεπτών.
Και ήμουν κ-ο-μ-μ-ά-τ-ι-α.
Αλλά την ίδια στιγμή ήμουν χαρούμενος! Πετούσα. Γελούσα μόνος μου. Και ξαναγελούσα. Ένιωθα καλά με τον εαυτό μου!
Και το συζήτησα. Μίλησα σε κόσμο. Αγκάλιασα.
Και εδώ είναι το point που θέλω να κάνω. Έπαιξαν ρόλο τα Holmes στο να με κινητοποιήσουν; Έπαιξε ρόλο η μπλούζα και το app της Nike; Έπαιξε ρόλο το ότι φορούσα ένα καλό anti-perspirant αποσμητικό STR8 που δεν είχα πρόβλημα να κοινωνικοποιηθώ παρόλο που ήμουν όσο πιο ιδρωμένος έχω υπάρξει; (Και πιστέψτε με, ένας καραφλός κάτω από τους προβολείς ενός πάρκου γυαλίζει πολύ όταν είναι ιδρωμένος!)
Και τότε περπάτησα μέχρι το σπίτι.
Θυμήθηκα το χτυπημένο μου γόνατο.
Θυμήθηκα το άσθμα μου.
Θυμήθηκα ότι δεν κάνω για αυτά.
Και χαμόγελασα γιατί σήμερα, παρόλα αυτά, I did it.
Ποιο απ’ όλα τα brands έκανε τη διαφορά στο να νιώσω ένα κλικ καλύτερα για να νιώσω τόσο καλά γι αυτά τα 27 δευτερόλεπτα;
Τι έπαιξε το ρόλο σε αυτό το 1% της προσπάθειας που θα είναι μάλλον ο λόγος που θα συνεχίσω την προσπάθεια για καλύτερα αποτελέσματα;
Δεν ξέρω, αλήθεια. Αλλά είναι υπέροχο συναίσθημα!
