Είναι τα brands υπεύθυνα για το πού διαφημίζονται;
Διαβάζω στο Facebook από τη φίλη μου Νίκη για ένα site το οποίο δε γνώριζα μέχρι προχθές, το LadyLike.gr. Εκεί, μία συντάκτρια έχει γράψει ένα άρθρο το οποίο κριτικάρει το φεμινισμό.
Σε αντίθεση με τη Νίκη και τους σχολιαστές της, οι οποίοι κατακρίνουν την άποψη της συντάκτριας, εμένα εδώ με ενδιαφέρει να εκθέσω την άποψή μου για την άλλη παράμετρο: το διαφημιζόμενο στο site, τη Nivea.
Η διαφήμιση της Nivea γύρω από το επίμαχο άρθρο.
Μου μεταφέρθηκε ότι στο Twitter μία χρήστρια μαζί με το άρθρο, εξέφρασε και την αποδοκιμασία της προς το brand που είχε επιλέξει να «ντύσει» το site αυτό.
Η ερώτησή μου λοιπόν είναι: Έμπρακτα πόση ευθύνη έχει το brand; Πόση ο brand manager, πόση το media shop;
Σίγουρα αν επρόκειτο για ένα website το οποίο είχε ένα μεγάλο μέρος της ύλης του γύρω από ευαίσθητα θέματα, τότε ο διαφημιζόμενος θα είχε ένα μερίδιο της ευθύνης. Αυτός ίσως είναι ο λόγος που δε βλέπουμε εύκολες διαφημίσεις μεγάλων brands σε sites τα οποία εκφράζουν εξτρεμιστικές απόψεις: πολιτικά ακροδεξιά ή ακροαριστερά, πολύ υπέρ ή πολύ κατά της θρησκείας, υπέρ του ρατσισμού ή της βίας ή και άλλα τύπου «μας ψεκάζουν». Εκτός του ότι δύσκολα τέτοια sites πιάνουν σοβαρά νούμερα επισκεψιμότητας (με εξαίρεση ίσως κάποια της τελευταίας κατηγορίας), η ύλη τους συχνά είναι no-go για big brands και media shops.
Στα μάτια μου, φυσικά το brand έχει στην προκειμένη περίπτωση μηδενική ευθύνη. Το ότι στο media plan ενός από τα προϊόντα του περιέλαβε το ντύσιμο ενός website, το οποίο έτυχε ανάμεσα στα άρθρα του (και δημοσιεύει πολλά κάθε μέρα, αν κρίνω από τη σελίδα του στο Facebook) να εκδώσει και ένα -και μάλιστα στην κατηγορία Opinions- το οποίο είχε ένα άρθρο το οποίο εγείρει κριτική νομίζω είναι κάτι που δε μπορεί να προβλεφθεί.
Ομοίως, θεωρώ πως και το site έχει πολύ μικρή ευθύνη, για το τι περιλαμβάνει το content του σε ένα άρθρο. Δεν νομίζω ότι έχουν στην Ελλάδα πολλές Huffington Post ή Mashable ή New York Times ή CNN για να μπορεί ο αρχισυντάκτης να βλέπει σε ζωντανό χρόνο το κάθετι πριν αυτό ανέβει όταν μιλάμε για δεκάδες άρθρα την ημέρα.
Άλλωστε, ουκ ολίγες φορές έχουμε μεγάλους διαφημιζόμενους με διαφήμιση τύπου «όλα καλά, προτιμήστε μας» δίπλα σε ειδήσεις που μιλούν για καταστροφές, ατυχήματα και θανάτους και ουδέποτε άνοιξε ρουθούνι. Είναι ίσως και ο ρόλος της διαφήμισης να είναι μια μικρή μορφή τέχνης που θέλει να σε κάνει να ξεχάσεις αυτό που πραγματικά είσαι για να σκεφτείς το πώς θα μπορούσες να είσαι. Τότε καταναλώνεις περισσότερο.
Αλλά αυτό το λέμε εμείς. Οι διαφημιστές. Οι του χώρου, που ξέρουμε πόσο γρήγορα κινούνται όλα και πως δεν κρύβεται κάποια συνομωσία από πίσω.
Οι καταναλωτές άραγε έχουν διαφορετική άποψη;
Είναι αυτό το tweet από εκείνες τις απόψεις που τυχαίνει να μάθουμε όταν αντίστοιχα μπορεί να σκέφτονται δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες καταναλωτών; Δύσκολο να προβλέψει κανείς το πώς διάφορα τέτοια στοιχεία μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνουν κλικ στο μυαλό κάποιων καταναλωτών με κάποιο άλλο κομμάτι της κοσμοθεωρίας τους και να πιστέψουν ότι «οι πολυεθνικές είναι κακές» ή «μας θέλουν πρόβατα» ή οτιδήποτε άλλο επιθυμεί να πιστέψει κανείς για το κάθε τι γύρω του.
Εγώ θα πω απλά πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κυκλοφορούμε κι εμείς ανάμεσά τους, αγνώμονες σε άλλα θέματα ίσως που δεν έχουν να κάνουν με marketing και διαφήμιση, αλλά ίσως με κάτι το οποίο δεν κατέχουμε και θεωρούμε ότι οι άλλοι είναι εναντίον μας.
Το θέμα είναι πως όσο πιο πολύ βγαίνουμε εκεί έξω τόσο έχουμε να ακούσουμε και γνώμες που διαφέρουν από τη δική μας. Και κάποιες από αυτές τις γνώμες συνοδεύονται από καταναλωτές που αγοράζουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες μας.
