Διαχείριση κρίσης στα Social Media
Για μία ακόμα φορά, η Ελλάδα έδειξε πως τρώει τα παιδιά της.
Χάθηκαν τρεις άνθρωποι και σήμερα πάλι πενθούμε καθώς θυμόμαστε το Δεκέμβρη του 2008.
Παράλληλα με το πένθος, ο κόσμος προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε. Και το τι έγινε είναι τελικά θέμα άποψης και όχι γεγονότων, όταν υπάρχουν πολιτικά παιχνίδια. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε ένα όπλο που εκπυρσοκρότησε από τα χέρια αστυνομικού για να είναι η κατάσταση τόσο ξεκάθαρη.
Και αυτό σημαίνει πως το δάχτυλο δείχνει προς πολλές κατευθύνσεις όταν ψάχνει για θύτες. Σε ποιόν πρέπει να επιρρίψουμε ευθύνες για το χαμό των τριών ανθρώπων;
Στη σημερινή κυβέρνηση που δε κουμαντάρει σωστά το πλοίο; Στην προηγούμενη που άφησε το πλοίο πριν τα βράχια; Στην Αστυνομία που δε φύλαξε την τράπεζα προκαταβολικά; Στη Διοίκηση της Marfin που ακούγεται πως δεν επέτρεψε στους υπαλλήλους της να απεργήσουν; Στον άγνωστο που πέταξε τη μοιραία μολότωφ;
Σίγουρα, αν κάποιος από τους παραπάνω είχε κάνει κάτι διαφορετικό δε θα θρηνούσαμε θύματα. Ή για να είμαι ξεκάθαρος στο τι εννοώ, δε θα θρηνούσαμε αυτά τα συγκεκριμένα θύματα σήμερα, γιατί ίσως υπήρχαν άλλα θύματα άλλη μέρα ή κάπου αλλού ή από κάτι άλλο σχετικό.
Αν οι ίδιοι 3 άνθρωποι πάθαιναν κάτι εξίσου απότομο όπως ένα τροχαίο, το αποτέλεσμα στους ανθρώπους που τους γνωρίζουν και τους αγαπάνε θα ήταν το ίδιο: Απώλεια. Όμως αυτός ο τρόπος θανάτου σημαίνει και κρίση εικόνας: της χώρας, της τράπεζας, των απεργιακών κινητοποιήσεων εν γένει.
Η χώρα:
Η χώρα θα έπρεπε να έχει ετοιμάσει αλλά και ενεργοποιήσει μηχανισμούς που να μπορούν να διαχειριστούν το κακό όταν χτυπήσει, γιατί όπως έχουμε δει το κακό χτυπάει. Αλλιώς για μια ακόμα φορά, μαζί με τις 3 οικογένειες που πενθούν, το χάλι της οικονομίας θα συνεχιστεί.
Και τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως το καλοκαίρι ο τουρισμός μας θα μαραζώσει, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που ζούνε από τον τουρισμό θα φαληρίσουν, το κράτος δε θα εισπράξει έσοδα φορολογίας και ΦΠΑ, μετά πάλι δε θα έχει λεφτά να δώσει σε παροχές και είτε θα μειώσει συντάξες και δαπάνες σκοτώνοντας κόσμο σε νοσοκομεία, είτε θα ζητήσει κι άλλα λεφτά από τους πολίτες τους που θα πάλι θα εξαγριωθούν, πάλι θα διαδηλώσουν, πάλι θα κάψουν, και πιθανόν πάλι θα έχουμε θύματα.
Κάποιος προσπάθησε να το πει αυτό χτες, πως ανησυχεί για τα έσοδα του τουρισμού και τον χαρακτήρισαν γραφικό. Αλλά εγώ συμφωνώ μαζί του. Χωρίς έσοδα, αύριο θα έχουμε πάλι τα ίδια και χειρότερα.
Η τράπεζα:
Θα κάνω μια παρένθεση για να παραθέσω τα όσα μου είπε μια φίλη που έφυγε από άλλη τράπεζα και πήγε στη Marfin. Είπε λοιπόν πως ο δικός τους σύλλογος εργαζομένων είναι πολύ δυνατός και πως όποιος θέλει να απεργήσει απεργεί χωρίς πρόβλημα από τη Διοίκηση. Μου είπε επίσης πως ουκ ολίγες φορές τους έχουν δώσει εντολή να εκκενώσουν το κατάστημά της όταν υπήρχε η παραμικρή υποψία για απειλή. Και φυσικά μου είπε ότι η διαχείριση του προσωπικού είναι πολύ εντάξει σε σχέση με όσα έχει ακούσει ότι παίζουν στον ιδιωτικό τομέα και σε άλλες τράπεζες. Όχι, η φίλη μου δεν είναι golden girl. Ούτε καν διευθύντρια ή υποδιευθύντρια. Απλή υπάλληλος είναι, μητέρα, και κάνει τη δουλειά της.
Προσωπικά, αυτή η ιστορία με έπεισε γιατί ήρθε από έναν άνθρωπο που δεν έχει κέρδος να μου την πει. Η φίλη μου δε συνδικαλίζεται, δεν ασχολείται με τα πολιτικά και δεν έχει παντρευτεί τη Marfin. Οπότε δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όσοι ήταν στη Marfin ήταν εκεί λόγω αφόρητης πίεσης από τη διοίκηση.
Και – πάλι προσωπικά – θεώρησα πως καλώς έπραξε ο πρόεδρος της τράπεζας και πήγε στο κατάστημα. Δεν υπάρχει εύκολη και σωστή λύση σε τέτοια θέματα. Και φυσικά και τον αποδοκίμασε ο κόσμος, αφού ψάχνει κάποιον να κατηγορήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι κι αν κάνεις, καίγεσαι. Κοιτάς όμως πώς θα καείς λιγότερο. Και το να δείξεις άμεσα ενδιαφέρον στην κρίση είναι «κάτι». Σε κάποιους θα κάνει τη διαφορά. Σε άλλους όχι.
Αλλά δε θα μπορούσε ο μεγαλύτερος όμιλος της χώρας να έχει φροντίσει να υπάρχει ένας διάλογος στα social media και να βγούνε υπάλληλοι του ομίλου και να μιλήσουν για το θέμα; Να μην υπάρχει ένα blog, ένα forum, μια σοβαρή σελίδα όπου φαίνεται πως πρόκειται για μια ιδιωτική επιχείρηση η οποία έχει και ανθρώπινο πρόσωπο πέρα από το πρόσωπο του πολυπροβεβλημένου προέδρου της; Η παρουσία της Marfin στα social media είναι μηδενική.
Οι απεργίες:
Μέσα σε όλα, φυσικά, χάνουν και οι απεργίες. Γιατί με τα επεισόδια τέτοιου τύπου φυσικά ο καθένας το σκέφτεται και δεύτερη και τρίτη φορά πριν πάει να ξαναδιαδηλώσει ή για να κατέβει στο κέντρο, όταν σκοτώνονται αθώοι, είτε αυτοί σκοτώθηκαν από λάθος, είτε από σκοπιμότητα, είτε από παράβλεψη.
Γιατί δεν υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ των ανθρώπων που πάνε να διαδηλώσουν; Γιατί δεν υπάρχει ένα κεντρικό σημείο συνάντησης, αποτύπωσης σκέψεων και δράσεων; Γιατί έχουν πάντα τα ίδια σκηνικά;
Γιατί πρέπει να τα συζητάνε όλα αυτά στα κανάλια και να μη δείξουν το κοινωνικό τους πρόσωπο όσοι διοργανώνουν τις απεργίες;
Γιατί δεν υπάρχει εισροή διαφορετικών ιδέων; Ποιός θα μιλήσει για το ποιός κερδίζει όπου υπάρχουν επεισόδια; Γιατί να μην γίνονται καθιστικές διαμαρτυρίες οι οποίες έφεραν αποτέλεσμα απέναντι στη μεγαλύτερη αυτοκρατορία του κόσμου όταν ο Γκάντι κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της χώρας του από το Ηνωμένο Βασίλειο;
Δυστυχώς, η κρίση χτυπάει.
Και όταν χτυπάει σε αυτό το επίπεδο, ο πρωτογενής παράγοντας είναι η απώλεια ζωής.
Ο δευτερογενής, είναι η απώλεια ζωής λόγω των όσων ακολουθήσουν: νέα επεισόδια, χαμένα έσοδα που δε θα πάνε σε κάποια νοσοκομεία, περικοπές σε ΕΚΑΒ και έκτατες αερομεταφορές, συντάξεις που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις φαρμακευτικές ανάγκες των παραληπτών τους, ταμεία που δε μπορούν να καλύψουν έξοδα γιατρών, φαρμάκων και εξετάσεων των ασφαλισμένων τους.
Και για όλα αυτά δεν αρκεί ποτέ το τι κάνεις εκείνη τη στιγμή για να το καλύψεις. Η παρουσία σου στα media (social και traditional) πρέπει να προϋπάρχει και να είναι ισχυρή. Αν περιμένεις να χτυπήσει η καταστροφή και κοιτάς μετά πώς να το μαζέψεις, δυστυχώς το πουλάκι έχει πετάξει.
