No budget, no socialism.

Ένας εργαζόμενος -με τον οποίο λίγες επαφές έχουμε, αλλά προφανώς άκουσε καλά λόγια- μας συστήνει σε φίλο του σε άλλη εταιρεία όπου εργάζεται ένας παλιός του φίλος. Ναι, το word of mouth marketing δουλεύει και b2b.

Κλείνουμε το ραντεβού, πάμε από εκεί. Κάνουμε την εταιρική μας παρουσίαση.

– Συγγνώμη, να κάνω μια ερώτηση: Εσάς ποιός σας πληρώνει;

Ντουβρουτζάς νούμερο 1 εκεί. Προσπαθώ να μη το δείξω και του απαντάω ενώ σκέφτομαι μήπως για κάποιο λόγο έχει συνδέσει τα social media με το σοσιαλισμό και νομίζει ότι όλες οι παροχές είναι δωρεάν.

– Οι πελάτες μας μάς πληρώνουν, του απαντάω ενώ κοιτάω και το πιο junior στέλεχος που έχει φέρει μαζί του στο meeting, ο οποίος φαίνεται να έχει πιάσει την κατάσταση καλύτερα αλλά δεν τολμάει να αντιμιλήσει.

– Δηλαδή θέλετε να σας πληρώσουμε εμείς για κάτι που μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας χωρίς κανένα κόστος;

– Θεωρείτε ότι μπορείτε να κάνετε αυτό που κάνουμε και να έχετε τα ίδια αποτελέσματα;

– Ε βέβαια. Δηλαδή τι μας είπατε; Ότι φτιάχνετε εκεί κάτι σελίδες στο facebook, τους λέτε να χρησιμοποιούν το προϊόν μας, τους βάζετε και τα video μας να τα βλέπουνε και αυτό είναι όλο.

– Όχι, κοιτάξτε, δεν είπαμε εγώ ποτέ να μιλάτε για το προϊόν σας. Το προϊόν σας δεν πρέπει να είναι το κεντρικό μήνυμα στην επικοινωνία σας, γιατί μετά την 3η μέρα οι χρήστες θα βαρεθούνε.

– Ακούστε να δείτε, κ. Αναγνωστόπουλε. Εμείς έχουμε σελίδα στο facebook, έχουμε 12.500 μέλη και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι κάποιος από αυτούς είναι καταναλωτής μας. Άρα γιατί να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα όταν δε μου φέρνει πελάτες; Και άλλωστε, δεν υπάρχει budget για κάτι τέτοιο.

Καταλαβαίνω ότι το ραντεβού είναι χάσιμο χρόνο καθώς ο πελάτης δεν έχει ανοικτό μυαλό:

– Συγγνώμη αλλά σε αυτούς τους 12.500 που έριξα μια ματιά πριν έρθουμε, είδα ότι τους μιλάτε μια φορά το μήνα και δεν τους λέτε και τίποτα ιδιαίτερο. Αν υπάρχει κάποια στρατηγική πίσω από αυτή την επικοινωνία, τότε προσωπικά δεν την πιάνω.

– Κοιτάξτε, δε μπορούμε να επικοινωνούμε πιο συχνά, γιατί δεν βγάζουμε δελτίο τύπου κάθε μέρα.

– Δελτίο Τύπου; Οι fans δεν είναι δημοσιογράφοι. Είναι καταναλωτές.

– Τι θέλετε να πείτε;

– Θέλω να πω ότι περιμένουν να ακούσουν κάτι ανθρώπινο, κάτι αστείο, κάτι ενδιαφέρον. Όχι κάτι ξύλινο όπως ένα δελτίο τύπου.

– Και τι θέλετε να κάνουμε; Να τους λέμε ανέκδοτα;

– Όχι, όχι ανέκδοτα. Υπάρχουν πολλά στυλ online επικοινωνίας. Γι αυτό υπάρχουμε εμείς, για να σας δείξουμε τι μπορείτε να κάνετε.

– Κοιτάξτε, δε μπορείτε να βγάζετε πράγματα στον αέρα χωρίς να τα έχουμε εγκρίνει πρώτα εμείς.

– Συγγνώμη; Να τα εγκρίνετε; Ποιά τα status updates.

– Ναι, αυτά που θα βγάζετε. Αν δε τα εγκρίνω ένα-ένα, δε μπορείτε να τα βγάζετε.

– Κοιτάξτε, καταλαβαίνω ότι έτσι είχατε συνηθίσει να κάνετε πράγματα στα παλιά μέσα, εκεί όπου ελέγχατε απόλυτα το μήνυμα που βγάζατε προς τα έξω και όπου δεν είχατε κάποιον αντίλογο. Αλλά δυστυχώς τα social media είναι διαφορετικά. Δεν δουλεύουν τα παλιά μέσα. Και επειδή δε σας βλέπω ιδιαίτερα ανοικτό στο να δοκιμάσετε αυτό που κάνουν τα μεγάλα brands παγκοσμίως, αλλά προτιμάτε να μείνετε σε αυτά που γνωρίζετε, τότε νομίζω ότι δεν έχω κάτι άλλο να σας πω προς το παρόν. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας, αλλά δυστυχώς δε μπορούμε να συνεργαστούμε. Αν κλείσετε λίγο την τηλεόραση και δείτε με τι ασχολείται ο κόσμος online, τότε θα χαρώ πολύ να σας συστήσω σε κάποια άλλη εταιρεία η οποία θα δεχτεί να σας ζητάει την άδειά για το κάθε status update στο facebook, κάθε εικόνα, κάθε tweet και κάθε σχόλιο που ανεβάζει. Στο μεταξύ όμως ρωτήστε τον κύριο Α. που μας σύστησε σε εσάς για το τι ανταπόκριση είχαν για τις 3 εβδομάδες που διαφημίστηκαν μόνο στα social media. Καλή σας μέρα.

Μερικές φορές πρέπει να είσαι σκληρός, γιατί διαφορετικά δε βγαίνει η δουλειά.