Το κόκκινο χάπι είναι για όσους θέλουν να μάθουν τι πραγματικά γίνεται. Και το μπλε είναι για όσους θέλουν να συνεχίσουν να ζουν σε ένα φανταστικό κόσμο, όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει…
Στέλεχος της αγοράς των περιοδικών που γιορτάζει σήμερα μου είπε πρόσφατα, πριν αρχίσω να ασχολούμαι full time με τα social media, ότι γουστάρει το Internet (πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, με το Digg αγκαλιά είναι), αλλά δυστυχώς αφού δεν έχει επενδύσει σε αυτό, αναγκάζεται να καταφεύγει σε πρακτικές εκβιασμού και απειλών για να κρατήσει τους πελάτες του στα έντυπα.
Συγκεκριμένα, όταν είδε ότι οι πιο στάνταρ πελάτες τους άρχισαν να του λένε δικαιολογίες για να μην βάλουν καταχωρήσεις για ένα μήνα, άρχισε να προβληματίζεται. Μετά, άρχισε να ιδρώνει όταν είδε τον πελάτη του να αναφέρεται εκτενώς σε blogs, στο twitter, στο facebook.
Και εκεί κάπου κατάλαβε ότι ο πελάτης αποφάσισε να «δοκιμάσει» τα νέα μέσα.
Πήρε τον πελάτη τηλέφωνο εκνευρισμένος. Το ρεζουμέ της συζήτησης από αυτά που μου είπε ο ίδιος είναι το εξής:
– Είναι δυνατόν σε περιόδους κρίσεις να μην μας στηρίζετε;
– Μα, κρίση είναι και για εμάς, κοιτάμε να βγάλουμε ότι μπορούμε από άλλα μέσα τα οποία είναι πιο φτηνά. Και στο κάτω-κάτω, είμαστε πελάτης σας πάνω από 7 χρόνια και απλώς μειώσαμε το spending κατά 12%.
– Να ξέρετε ότι με τέτοιες κινήσεις σας, εμείς δεν πρόκειται να σας στηρίξουμε στο μέλλον και όταν κάνετε events, εμείς δε θα ανταποκρινόμαστε στο καλέσμά σας και δε θα τα καλύπτουμε!
Η δική του αφήγηση τελειώνει με τη φράση «Τα καθίκια. Τόσο καιρό μας έχουν από δίπλα και ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν…»
Η δική μου αφήγηση θα τελειώσει με προβληματισμό και αισιοδοξία. Προβληματισμό για όσους αντιστέκονται στην αλλαγή γιατί έχουν επενδύσει σε μια πρότερη κατάσταση, η οποία βλέπουν και οι ίδιοι ότι δε μπορεί να συντηρηθεί παρά μόνο με απειλές και εκβιασμούς. Αισιοδοξία για το ότι η κατάσταση αυτή σίγουρα τελειώνει άσχημα για τα παραδοσιακά media, με τρόπο ίσως παρόμοιο με τον προϋπολογισμό της Ελλάδας ο οποίος συντηρούνταν με δανεικά μέχρι που έσκασε.