Η δουλειά σε ένα agency είναι σκληρή. Καμιά φορά το ξεχνάω, αλλά μου το θυμίζουν οι άλλοι που εργάζονται σε άλλα industries πέρα από την επικοινωνία. Κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται γιατί εμείς οι «διαφημιστές» δουλεύουμε τόσες ώρες. Συνήθως η απορία αυτή γεννάται αργά το βράδυ ή τα τριήμερα. Ή τότε τέλος πάντων γίνεται πιο ενοχλητική για εμάς.
Και η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με άλλα επαγγέλματα δουλεύουμε πολλές ώρες και έχουμε αρκετή αγωνία για το πώς θα πάει η δουλειά μας.
Το πιο κρίσιμο σημείο βέβαια είναι η απόκτηση νέων projects και η δουλειά που χρειάζεται να γίνει για να αποκτηθούν αυτά. Η εκτέλεση είναι και αυτή δύσκολη αλλά έχει πάντα μια αίσθηση του ότι κάνεις κάτι για κάποιο σκοπό, πετυχαίνεις κάτι.
Πριν πάρεις όμως ένα project, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Η διαδικασία του spec που είναι τόσο κοινή είναι αρκετά σκληρή για όσους δεν κερδίσουν τη δουλειά. Τόσο εμείς όσο και άλλα digital agencies που γνωρίζω σε μεγέθη αντίστοιχα με το δικό μας (10-15 άτομα) μπορεί να φέρουμε μια πρόταση στην οποία έχουμε ρίξει πολλή δουλειά και τελικά ο πελάτης να επιλέξει κάποια άλλη πρόταση.
Και όσο πιο πολλά agencies συμμετέχουν σε ένα spec τόσο πιο πιθανό είναι για κάθε μία πρόταση να μην επιλεχθεί. Απλά μαθηματικά. Όλοι το ξέρουμε αυτό όταν συμμετέχουμε στο spec και αυτοί είναι οι κανόνες με τους οποίους παίζουμε. Μέχρι εδώ λοιπόν καλά.
Μετά υπάρχουν δύο περίπτωσεις.
Η πρώτη και προφανώς καλύτερη είναι να κερδίσεις το spec. Σε παίρνει ο πελάτης όλο χαρά και σου λέει ότι κατέληξε στην πρόταση σου, θα ήθελε να ξαναδει μερικά πράγματα για να προγραμματιστούν καλύτερα και άλλα τέτοια χαρμόσυνα. Ακυρώνεις τα άλλα σου ραντεβού και είσαι την άλλη μέρα φρεσκοξυρισμένος στο γραφείο του για να δείτε ό,τι θέλει. Λογικότατο.
Η άλλη περίπτωση είναι να μην κερδίσεις το spec. Και στατιστικά μιλώντας είναι η πιο πιθανή ακόμα και σε specs που συμμετέχουν 3 ή 4 εταιρείες, αφου νικητής είναι μόνο ένας.
Μετά από περίπου 40 brands τα οποία έφερα στην εταιρεία και πολλές προτάσεις που έχω παρουσιάσει, υπάρχουν κάποιες στιγμές που μου έχουν μείνει.
Η πρώτη στιγμή ήταν το 2010 όταν η Λήδα Βιτουλαδίτου, Marketing Manager στην εταιρεία ΜΕΓΑ, η οποία ανήκει στην οικογένειά της, με κάλεσε μετά από ένα spec για να μου πει ότι με ευχαριστεί πολύ για την πρόταση που της κάναμε για τις πάνες babylino και τις σερβιέτες Every Day, αλλά ένιωσε πως ήταν πολύ αντρική και ότι το concept δεν την άγγιξε ως γυναίκα.
Το συζητήσαμε για πέντε λεπτά τηλεφωνικά, χρόνος αρκετός για να συνειδητοποιήσεις ότι έχασες αυτό για το οποίο δούλεψες. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν είναι χαμένος κόπος. Το feedback της ήταν κίνητρο για να μάθουμε από τα λάθη μας, να δούμε τι πήγε στραβά και να το διορθώσουμε και τελικά να γίνουμε μεγαλύτερη και σοβαρότερη εταιρεία. Όταν πήγα στη Λήδα είχα ίσως 2-3 πελάτες μόνο.
Και φυσικά, το καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα δύσκολο τηλεφώνημα για τον κάθε πελάτη. Λίγο άβολο και είναι πιο εύκολο να παραληφθεί. Αλλά πολλοί είναι εκείνοι που δούλεψαν για την πρόταση που σας κάνανε και θα το εκτιμήσουν. Trust me.
Η δεύτερη στιγμή ήταν πρόσφατα. Στις 30 Μαΐου, στην παρουσίαση του STR8 στα media όταν ο Αναστάσης Χατζηαγγελίδης, Group Brand Manager στην εταιρεία Σαράντης, ευχαρίστησε πρώτη την εταιρεία μου ανάμεσα σε πολλές άλλες -μεγαλύτερες- εταιρείες που δουλεύουν για το μεγάλο event που θα γίνει την Κυριακή στην Τεχνοπόλις με τη συμμετοχή 7 συγκροτημάτων.
Ενάμιση χρόνο πριν ήμασταν άγνωστοι και τώρα υπάρχει μια μεγάλη αλληλοεκτίμηση η οποία έχει βασισθεί στο ότι αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλο τη δουλειά που κάνουμε και κοιτάμε να την αλληλοσυμπληρώνουμε. Και αυτό για μένα είναι huge asset.
Και είμαι σίγουρος ότι τέτοιες όμορφες, ανθρώπινες στιγμές έρχονται συχνά. Έχω αντιστοιχες στιγμές πολλές με αρκετούς πελάτες ανθρώπους. Αλλά κάποιες μένουν γιατί είναι απροσδόκητες, out of the blue τελείως. Και είναι τόσο όμορφες ακριβώς γι αυτό. Γι αυτό σας λέω: Πέρα από την πελατειακή σχέση, ας πάμε στην ανθρώπινη.
Ευχαριστώ!