Με αυτό τον τίτλο προλογίζει ο Chris Anderson, αρχισυντάκτης του Wired, το άρθρο του που αφορά στην αύξηση της χρήσης άλλων υπηρεσιών εκτός του web.
Σύμφωνα με το γράφημά του, το web προκαλεί μόνο το 23% της ανταλλαγής δεδομένων στο Internet σήμερα. Ένα άλλο 23% αφορά σε p2p εφαρμογές και το 51% αφορά σε video.
Με την αύξηση των εφαρμογών σε κινητά, tablets, αλλά και desktops (Skype, Torrents, RSS, Email), το web «φαίνεται» να περιθωριοποιείται.
Και ενώ πιστεύω πως ο Anderson έχει ένα valid point, διαφωνώ με την τοποθέτησή του, αφού:
- Το γράφημα του Anderson δείχνει την κίνηση βάσει όγκου (bytes) και όχι βάσει προσοχής του χρήση, αξιοπιστίας, προσοχής ή χρόνου που ξοδεύει κάθε χρήστης σε καθένα από αυτά τα μέσα.
- Το YouTube είναι ο κυριότερος πάροχος video στο Internet, αφού περίπου 24 ώρες video ανεβαίνουν σε αυτό κάθε λεπτό. Το περιεχόμενο αυτό παρέχεται κυρίως μέσω web (και σαφώς λιγότερο σε iPads, iPhones και non-Flash compatible συσκευές). Άρα πρόκειται για video over the web. Σχεδόν όλο το 51% που αφορά σε video θα πρέπει να προστεθεί στο web.
- Το γράφημα είναι παραπλανητικό για να δείξει αυτό που θέλουμε. Στην πραγματικότητα, η χρήση του web -ακόμα και όπως το ορίζει ο Anderson- είναι πολλαπλάσια απ’ ότι ήταν το 2000. Με την εισαγωγή νέων υπηρεσιών όμως (video, audio, telephony κυρίως) αυξήθηκε ο όγκος εκείνος των υπηρεσιών περισσότερο κι έτσι φαίνετια να συρρικνώθηκε το ποσοστό του web. Οι απόλυτες αξίες χρήσης όμως σαφώς αυξήθηκαν.
Είναι η δεύτερη φορά που είχα τις αντιρρήσεις μου με τις απόψεις του Anderson. Η πρώτη αφορούσε στα όσα έγραφε στο best seller του The Long Tail. Ενώ είχε ανακαλύψει όντως κάτι που πολλοί αγνοούσαν, η εκμετάλλευση της ανακάλυψής του δεν πιστεύω πως ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρα αν εφαρμοστεί.
Σε κάθε περίπτωση, ο Anderson -ο οποίος σε πολλά πράγματα είναι μπροστά και έχει το σεβασμό κάθε σοφού geek- έχει ένα πολύ σωστό point:
Δεν υπάρχει μόνο το web. Τα μέσα αλλάζουν και αλλάζουν γρήγορα.