Πριν από καμμιά 15αριά χρόνια ανέλαβα τη διεύθυνση του πλέον ιστορικότερου περιοδικού του ελληνικού τύπου. Του Ρομάντζου.
Οσοι/ες από σας δεν το γνωρίζετε, ρωτείστε τις γιαγιάδες και τους παπούδες σας. Ολόκληρες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα και την ομογένεια ανα τον κόσμο περίμεναν πώς και πώς πότε θα έρθει (νομίζω) η Τρίτη που θα κυκλοφορούσε το περιοδικό.
Μιλάμε για εκατονταδες χιλιάδες τεύχη.
Μιλάμε ότι έγραφαν ιερά τέρατα της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας. Και φυσικά μιλάμε για έναν εντελώς λαϊκό περιοδικό.
Το περιοδικό αυτό είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία για μένα, επειδή έφερε φωμί στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου έκανε εκεί τις πιο γνωστές γελοιογραφίες του (Βαρελόφρονες και άλλες πολλές). Δούλεψε εκεί για όλόκληρες δεκαετίες. Ηταν το σπίτι του… στα γραφεία του περιοδικού πέρασα τα παιδικά μου χρόνια.
Το Ρομάντζο ανήκε στο στο εκδοτικό συγκρότημα του Νίκου Θεοφανίδη. Οταν πήγα εγώ είχε αγοραστεί από τον ΔΟΛ.
Με φώναξε λοιπόν ο Χρήστος Λαμπράκης και μου εξηγησε ότι η κυκλοφορία του έπεφτε δραματικά καθώς το αναγνωστικό του κοινό μεγάλωνε σε ηλικία και το πιο σημαντικό: ότι δεν είχε καθόλου έσοδα, καθώς το ηλικιωμένο κοινό δεν είχε καμμιά διάθεση να αλλάξει καταναλωτικές συνήθειες… πράγμα που βέβαια δεν άρεσε καθόλου στους διαφημιστές.
Μου πρότεινε λοιπόν να προσθέσουμε καινούργια ύλη, για να έρθουν νεότεροι αναγνώστες. Είχαμε και οι δυό μας τους φόβους μας ότι αυτό θαταν καταστροφικό, αλλά συμφωνήσαμε ότι ήταν κρίμα για την ιστορικότητα του περιοδικού να μην του δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία.
Εγραψα λοιπόν ένα editorial για τις αλλαγές που θα ερχόντουσαν και παρακάλεσα τους αναγνώστες να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα…
Δεν είχα καμμία αντίδραση. Ούτε ένα γραμμα. Ετσι περάσαμε στις αλλαγές.
Εγινε χαμός αντιδράσεων από το πρώτο κιόλας φύλλο. Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει σε μια ορισμένη ύλη και δεν είχαν διάθεση να κάνουν ούτε ένα διαφορετικό βήμα. Οι νέοι δεν ήθελαν το Ρομάντζο και οι παλιοί δεν ήθελαν τους νέους.
Εγραψα ένα καινούργιο editorial που εξηγούσα (η ιδιωτική τηλεόραση είχε κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα) ότι δεν είναι δυνατόν να μην γράφουμε π.χ. για τους νέους ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες που εμφανιζόντουσαν με ρυθμό πολυβόλου και να συνεχίζουμε να γράφουμε μόνο για τις αναμνήσεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πολεμο. Τους εξηγησα ότι τα τελευταία 50 χρόνια βγήκαν κι άλλα σαπούνια πλήν του πράσινου του Παπουτσάνη, καινούργια λάδια μαγειρικής, καινούργια προϊόντα… που πίεζαν για ανανέωση της ύλης. Τους παρακάλεσα να με βοηθήσουν.
Ο Χρήστος Λαμπράκης διάβασε το κείμενο, με φωναξε στο λιτό γραφείο του, με κέρασε τσάι (ήταν ενας ευγενής άνθρωπος) και μου είπε ότι συμφωνεί απόλυτα με τη λογική μου, αλλά καλό είναι να μην τρέφω ελπίδες γιατί ο κόσμος πολύ δύσκολα βοηθά, ακόμα και αν του εξηγήσεις… ο κόσμος δεν κινείται εύκολα… ακόμα και όταν συμφωνεί.
«Είμαστε βολεμένος λαός κ. Αντώναρε… ακόμα και στα δύσκολα… ειδικά στα δύσκολα.»
Δεν έχω φάει χειρότερο βρισίδι από αναγνωστες, καθώς συνέχιζα να προσπαθώ με καινούργια ύλη. Ούτε στα blogs δεν με έχουν βρίσει έτσι… χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Δυστυχώς το Ρομάντζο έκλεισε.
Αυτό το κείμενο το γράφω για δυο λόγους και το σκέφτηκα με τη σειρά που γράφω αυτούς τους λόγους.
Eίναι ολοφάνερο ότι ο ελληνικός τύπος με την μορφή που τον ξέραμε είναι στην εντατική χωρίς καμμία ελπίδα να αναρρωσει. Εφημερίδες κλείνουν, τα κανάλια φυτοζωούν, τα περιοδικά δεν πουλάνε… Διαφημιστές, εκδότες και δημοσιογράφοι δεν έχουν ιδέα τί να κάνουν.
Δεν μ αρέσει να λέω γενικούρες…έτσι το επιστρέφω» στον εαυτό μου. Σε όσους έχω πει ότι «βρε σεις δεν βλέπετε ότι χάνεστε» γίνονται αυτόματα εχθροί μου. Τα τελευταία 5 χρόνια μόνο δυο διαφημιστές (δεν μπορώ να πω τα ονόματά τους γιατί δεν έχω την άδεια τους) κατάλαβαν την αλλαγή… ολοι οι υπόλοιποι (δημοσιογράφοι, εκδότες, διαφημιστές) αντιδρούν ακριβως όπως και οι αναγνωστες του Ρομάντζου… λες και έχουν σκράτς στο μυαλό.
Εχουν σκαλώσει στο ένδοξο παρελθόν τους και τρέμουν στην ιδέα (δηλαδή την πολεμούν με νύχια και με δόντια) ο,τι κάτι μπορεί (!!!!) να αλλάξει.
Δείτε τι γίνεται στο Alter.
Δείτε πόσες διαφημίσεις έχουν τα breaks.
Δείτε τις κυκλοφορίες των εφημερίδων.
Δείτε το ενδιαφέρον του κοινού για τα… DVD… Ποιο νέο παιδί βλέπει DVD βρε;
Δείτε πώς τα κανάλια αναπαράγουν το ένα το υλικό του άλλου.¨
Δείτε πως οι τηλεσταρ μένουν απλήρωτοι.
Μερικοί «ξύπνιοι» το γύρισαν στο ιντερνετικό. Χωρίς ποτέ να ψάξουν τι διάολο είναι αυτό το internet. Μπείτε στο google και βάλτε μια οποιαδήποτε είδηση στο search… θα διαπιστώσετε ότι η ίδια είδηση… ίδια κι απαραλλάχτη…έχει γίνει copy paste σε όλα τα news-sites. Ούτε ένας δεν έχει μπει στον κόπο να καταλάβει τι σημαίνει link. Το μόνο που κατάλαβαν είναι ότι πρόκειται για τζάμπα πράγμα…
Ουρλιάζουν για αποκλειστικότητες (χαχα) βάζουν «αράχνη» για να μην τους κλέβουν video (χαχαχα) και χρησιμοποιούν γλώσσα εφημερίδας, που ούτε η γηρασμένη τηλεόραση δεν καταφερε να αλλάξει. Ψάχνω να βρω σε όλα αυτά τα sites π.χ. την ήδη e-ξεπερασμένη συντόμευση LOL και δεν υπάρχει πουθενά… Γράφουν ακόμα και σήμερα έξυπνους τίτλους στην… καθαρεύουσα, χρησιμοποιούν εκφράσεις πασέ τύπου «σε γνωστό ξενοδοχείο» και μας δίνουν ειδήσεις που είναι για τα παπάρια μας.
Ούτε που πήραν πρέφα τι έκανε π.χ. ο Σωκράτης Γκιόλιας στο troktiko.
Ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι θα εξαφανισθούν το επόμενο δευτερόλεπτο που ένας πιτσιρικάς θα κάνει κάτι που θα έχει μέσα σε 3 ώρες 4.000.000 viewers… ούτε που έχουν προσέξει ότι το Facebook είναι από μόνο του διαφημιστική εταιρία…
Αρκετοί απ’ αυτούς θέλουν να «αγοράσουν» το eimaimama.tv της Ολίβιας μου… Καλή ιδέα ε;
Καλή φαίνεται… αλλά είναι κάκιστη η δευτερη σκέψη τους.
Θέλουν (και το λένε στην ψυχρα) να της επιβάλουν ποιούς θα καλεί και θέλουν να ξέρουν από πριν την θεματολογία την οπόία βέβαια αυτοί θα επιβάλουν…
Το «όχι» της Ολιβ είναι σταθερό.
Με συγκινεί γι΄ αυτό. Με συγκινεί γιατί ως παιδί του internet γνωρίζει ότι είναι μέλος μιας κοινότητας που βασίζεται στην εμπιστοσύνη, στους κώδικες και στην ελευθερία της σκέψης.
Βασίζεται στην εμπιστοσύνη της άλλης μανούλας που βαράει τα πλήκτρα στο keyboard της…
Ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι αν αρχίσει να έχει καλεσμένους την Δέσποινα Βανδή, Μαρία Κορινθίου ή την Τζένη Μπαλατσινού να μιλάνε για μωρά, θηλασμούς κ.λ.π. ή έναν εκ Μυκόνου πλαστθικό που να λέει πώς μπορεί να αδυνατίσει μια μαμά με λιπαναρρόφηση, θα την φτύσουν οι μανούλες κατάμουτρα.
Ούτε που τους περνάει από το μυαλό ότι θα πάψει να μπορεί να γράφει (με την καρδιά της) status «Καληνύχτα μανούλες» και να απαντούν από κάτω 100 μανούλες «Καληνύχτα Ολιβ», «Ονειρα γλυκά σε όλες τις μανούλες» «Θα τα ξαναπούμε αύριο».
Οι βολεμένοι δεν θέλουν να ξεβολευτούν… πάει και τέλειωσε. Και επειδή είναι βολεμένοι θέλουν ο μικρόκοσμός τους νά ‘ναι κυρίαρχος. Εμ δεν γίνεται.
Ο δεύτερος λόγος που έγραψα τα περί Ρομάντζου στον πρόλογο είναι εντελώς δικός μου και πολύ με πόνεσε. Θα έλεγα ότι με απογοήτευσε.
Εφτιαξα πριν από καιρό ένα video που ζητούσα από τους φίλους μου εδώ στο FB να μου στείλουν ένα μικρό videaki όπου να αναρωτιούνται «σε ποιους χρωστάμε». Εφτιαξα ένα e-mail και περίμενα την ανταπόκριση. Η σκέψη μου ήταν να το αναπαράξουμε όλοι στα wall μας, οι φίλοι μου, οι φιλοι των φίλων μου, οι φίλοι των φίλων των φίλων μου….
Δεν ήθελα να το υπογράψω… δεν έχω αυτην την ανάγκη … απλώς ήθελα να το φτιάξω… ή καλύτερα: να βάλω όλον αυτόν τον κόσμο που αγαπώ και με αγαπάει να αντιδράσει ιντερνετικά.
Πήρα πολλά like πήρα και ένθερμα comments. Χάρηκα. Tελικά πήρα μόνο ένα video από την φίλη μου την Μαρίνα. Η φίλη μου η ΜΜ (που ούτε εκείνη αχαχα έστειλε) όταν το συζητήσαμε μου είπε ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να εκτεθούν.
Φοβάμαι ότι έχει δίκιο. Ξαναθυμήθηκα τον Χρήστο Λαμπράκη. Φοβάμαι ότι το σφάλμα είναι δικό μου που είμαι φύσει αισιόδοξος. Φοβάμαι ότι δεν είχα το δικαίωμα να ονειρευθώ συμμετοχή. Φοβάμαι ότι ξέχασα το πιστεύω μου: Η ζωή δεν αλλάζει, απλώς προχωρά με σταθερό βηματισμό.
Μας αρέσουν οι αλλαγες… αρκεί να τις κάνουν άλλοι…
Λέω να το απολαύσω…
Είναι ωρα η Αθηνούλα να φάει την φρουτοκρεμά της.