Για το sustainability έχω ξαναμιλήσει.
Δεν εννοώ το environmental sustainability, αλλά για το financial.
Και δεν το εννοώ μόνο για το πώς εφαρμόζεται σε ένα project ή μια καμπάνια για το αν θα έχει ROI, αλλά το εννοώ για ολόκληρες εταιρείες.
Η προηγούμενη χρονιά έχει δει το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων στον κλάδο της επικοινωνίας και το άνοιγμα-και-κλείσιμο πολλών περισσότερων στη digital επικοινωνία που ανοίξανε και κλείσανε. Και πολλές ακόμα που παραπαίουν και είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας σεζόν.
Είναι λοιπόν ένα σημάδι των καιρών το ότι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στο χώρο της επικοινωνίας μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλείσουν. Και λίγο πριν κλείσουν, προφανώς περνάνε από μια κρίση σε πολλά επίπεδα πέρα από το -προφανές-οικονομικό: οι άνθρωποι δεν πληρώνονται, φοβούνται, μαζεύονται.
Και μαζί με το μάζεμα, δεν είναι ασυνηθίστο να μαζεύονται διάφορα πράγματα από τον κόσμο εκεί όπως τα εμπιστευτικά αρχεία των πελατών που περιγράφουν τα σχέδιά τους αλλά και βάσεις με στοιχείων ιδιωτών: mailing & mobile (SMS) lists, facebook users από τις διάφορες εφαρμογές κ.ά. πολλά.
Τι σημαίνει αυτό για τους ανθρώπους από τη μεριά του πελάτη που προσλαμβάνει ένα digital agency;
Σημαίνει πως το να επιλέξουν ένα agency χωρίς να το έχουν πρώτα περάσει από ένα μικρό οικονομικό due diligence για το κατά πόσον η εταιρεία έχει ανοιχτά υπόλοιπα, μεγάλα δάνεια ή βρίσκεται σε ύφεση, τότε εν γνώση τους διακινδυνεύουν τόσο την περιουσία της εταιρείας όσο και τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα των πελατών και χρηστών της.
Πολύ θεωρητικό για τα ελληνικά δεδομένα, τι λέτε;