Where are the bloggers?

Έκανα μια βόλτα πρόσφατα ένα βράδυ από το blog μου. Όχι αυτό που διαβάζετε τώρα. Δεν είναι αυτό το πιο γνωστό μου blog, για τους παλιούς.

Είχα ένα άλλο blog, το οποίο ήταν από τα πρώτα blogs στην Ελλάδα. Το ξεκίνησα κάπου το 2004 και έχω γράψει κοντά στις 1.000 αναρτήσεις σε εκείνο (ενώ αυτό έχει περίπου 800). Τα τελευταία χρόνια δε γράφω πολύ, κυρίως γιατί το blog εκείνο είναι ενός Γιώργου που κάποτε ήμουν και τώρα δεν είμαι.

Η τελευταία μου ανάρτηση σ’ εκείνο το blog είναι η ιστορία του πρωινού του Απρίλη που η γιαγιά μου πέθανε. Είναι από αυτά τα πράγματα που σαν άνθρωπος δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις να τα μοιραστείς με τον κόσμο. Αλλά εκείνο το blog έχει πολλές τέτοιες δικές μου στιγμές.

Περιπλανήθηκα λίγο σε άλλες αναρτήσεις και είδα σχόλια από κόσμο που είχε ανοίξει τότε δικά του blogs και αλληλοσχολιαζόμασταν. Σκέφθηκα το πόσο αργά έμαθε το γενικό κοινό για τα blogs και τους bloggers.

Μάλιστα, πολλοί -ακόμα και στον κλάδο της επικοινωνίας- θεωρούν ακόμα πως όταν μιλάμε για bloggers εννοούμε αυτούς που γράφουν ανώνυμες ειδήσεις, όπως οι Τσεκουράτοι, το Τρομακτικό, το (παλιό) Τρωκτικό και άλλοι. Μόνο στην Ελλάδα αυτά, φυσικά.

Υπάρχει μια μεγάλη πηγή ανθρώπων που γράφουν ή γράφανε σε blogs. Οι περισσότεροι μιλάνε για τα δικά τους θέματα. Προσωπικά. Και γράφουν ανώνυμα ή επώνυμα για σκέψεις και πράγματα που η καθημερινότητα τους εμπνέει να τα διαχοτεύσουν ηλεκτρονικά.

Και υπάρχουν και άλλοι, αυτοί που είναι μάλλον πιο άμεσα αξιοποιήσιμοι σε εμάς τους marketers, εκείνοι που γράφουν για κάποιο συγκεκριμένο θέμα: τεχνολογία, μόδα, ομορφιά, φαγητό, μωρά (tech, fashion, beauty, food & parenting).

Αυτοί είναι εκείνοι που αν και καταναλωτές και όχι επαγγελματίες opinion makers / δημοσιογράφοι, καταφέρνουν να είναι influencers στο χώρο τους.

Και σκέφτομαι ότι κι αυτό πλέον έχει κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό.

Οι πρώτοι bloggers που αξιοποιήθηκαν εμπορικά, ήταν οι tech bloggers. Κάπως έτσι κι εγώ έκανα τις πρώτες εμπορικές δοκιμές με το xblog το οποίο τότε διαχειριζόμουν εμπορικά και έκλεισα μια πρώτη συμφωνία με τη hol και με τη wind για προβολή. Και αφού είδα φως, ξεκίνησα το δικό μου digital agency, γιατί απλά ήξερα τα social media.

Σκέφτομαι βέβαια τώρα πόσο promising φαινόταν τότε αυτή η αγορά των tech bloggers με ένα αγόρι κάθε τρεις και λίγο να δηλώνει πως είναι κι αυτός tech blogger και να διεκδικεί την προσοχή μιας μερίδας του κοινού αλλά και την προσοχή (και τα gadgets ή το budget) κάθε εταιρείας με κινητά τηλέφωνα κι άλλα τεχνολογικά καλούδια. Λίγοι υπάρχουν ακόμα σήμερα και ακόμα πιο λίγοι μπορούν να πούνε ότι αυτό είναι το full-time επάγγελμά τους από το οποίο ζούνε.

Σκέφτομαι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους άλλους κλάδους. Λίγα είναι τα επιτυχημένα παραδείγματα πετυχημένων -εμπορικά- bloggers. Το blogging είναι ένα “by the way” το οποίο κάνει το κοινό προς ιδία τέρψη, όχι προς εξυπηρέτηση εμπορικών σκοπών. Και με αυτό ακριβώς ως κατεύθυνση, δεν αποτελούν στο σύνολό τους φάρους μεταλαμπάδευσης εμπορικών μηνυμάτων που φαντάζεται ο κάθε marketer.

Τους αρέσει πολύ το να τους καλούν σε events, αλλά αν δεν υπάρχει και κάποιο benefit από πίσω, πολύ σύντομα, όλο αυτό θα αρχίσει να ξεφουσκώνει.

Και αν σε αυτό βάλω το ότι πολλοί bloggers βάζουν υψηλότερα την προσωπική τους άποψη από τους «δεοντολογικούς κανόνες» που λένε πως αν κάποιος σου προσφέρει κάτι, θα πρέπει να του προσφέρεις κι εσύ κάτι πίσω, τότε δε θα κάνει εντύπωση σε κανέναν πως ένα ποσοστό του feedback που διακρίνω σε blogs και αφορά brands είναι αρνητικό, παρόλο που το brand διοργάνωσε event, έδωσε goody bag, έδωσε δωρεάν πρόσκληση κτλ.

Και έρχομαι να ρωτήσω: Πότε αρχίζουμε να λογίζουμε τους bloggers ως κανονικά μέσα; Τι κριτήρια λαμβάνουμε υπόψη μας; Πόσο μετράει εδώ η προσωπική επαφή; Και άλλα πολλά που δε ρωτάω δημοσίως…