Social Media Etiquette

Φαντάσου ότι πηγαίνεις σε ένα πάρτυ.

Δεν ξέρεις ποιός το κάνει, ούτε καν ποιοί είναι εκεί. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι από αυτά τα πάρτυ στα οποία απλώς πρέπει να πας γιατί έχεις έρθει σε μια καινούρια πόλη, δεν ξέρεις κανέναν και θέλεις να κοινωνικοποιηθείς.

Το πρώτο πράγμα που ίσως σκεφτείς να κάνεις είναι να πας στο πάρτυ και να μη μιλήσεις σε κανέναν που δεν γνωρίζεις ήδη. Αυτό είναι το μόνο εύκολο. Το μόνο πρόβλημα με αυτή την τακτική είναι ότι μάλλον θα καταλήξεις σε μια γωνία, να πίνεις το ποτό σου και να κοιτάς αμήχανα τον υπόλοιπο κόσμο που διασκεδάζει, γνωρίζεται, χορεύει. Αρχίζεις να ψάχνεις κάτι ενδιαφέρον για να κάνεις, τελικά βαριέσαι, φεύγεις νωρίς και υπόσχεσαι να μην ξαναπάς σε τέτοια χαζοπάρτυ γιατί είναι χάσιμο χρόνου.

Αν ήσουν ένα κλικ πιο κοινωνικός, ίσως αντί να κάθεσαι μόνος σου στη γωνία μπορεί να βρεις κάπου ένα πηγαδάκι που ήταν ανοιχτό (συνήθως αυτά βρίσκονται γύρω από το μπαρ ή το μπουφέ με τα καναπεδάκια). Χώνεσαι, ακούς τους άλλους που ήδη συζητάνε για ένα θέμα και παρακολουθείς, προσπαθώντας κατά καιρούς να δείχνεις ενδιαφέρον κουνώντας το κεφάλι σου. Σίγουρα θα κάνει το χρόνο σου να περάσει πιο γρήγορα, αλλά πάλι οι πιθανότητες να σε ρωτήσουν ποιός είσαι είναι μικρές εκτός αν τους δώσεις κάποιο λόγο να το κάνουν.

Η τρίτη τακτική θα ήταν ακόμα πιο επιθετική. Χώνεσαι στο πηγαδάκι, αλλά δε βρίσκεις καθόλου ενδιαφέροντα τα όσα λέγονται εκεί. Διακόπτεις το διάλογο και πετιέσαι «Με λένε Διονύση και είμαι οδοντίατρος. Όποιος ενδιαφέρεται να φτιάξει τα δόντια του, ας πάρει την κάρτα μου. Είμαι πολύ καλός.» Μετά φεύγεις, πιστεύοντας πως έχεις πετύχει το στόχο σου. Με το χρόνο που εξοικονόμησες χωρίς να ακούς το τι λέγανε στο πηγαδάκι μπορείς ίσως να πας και σε ένα άλλο πάρτυ και να κάνεις το ίδιο. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Και τώρα έρχομαι εγώ και προτείνω ένα διαφορετικό τρόπο:

Χώνεσαι στο πηγαδάκι, στην αρχή ακούς τι συζητάνε και σιγά-σιγά μπαίνεις στη συζήτηση. Επενδύεις. Λες τη γνώμη σου, παρουσιάζεις λύσεις, πετάς και κάτι άσχετο από το οποίο μπορεί να μην έχεις άμεσα κάτι να κερδίσεις αλλά δείχνεις ότι είσαι ενδιαφέρον τύπος. Κάποια στιγμή κάποιος σε βρίσκει αρκετά ενδιαφέρον για να σε ρωτήσει το όνομά σου και το επάγγελμά σου. Και μετά ίσως αυτός να σε συστήσει και στους δικούς του φίλους, ειδικά αν ξέρει ότι κάποιος είχε αναφέρει ότι θέλει να αλλάξει οδοντίατρο.

Όσο λογική και εύκολη κι αν ακούγεται η τελευταία μέθοδος, τόσο είναι εκείνη που τα περισσότερα brands δεν κάνουν στο Internet.

Φαντάσου λοιπόν ότι το πάρτυ είναι το κοινό σου στο Internet και ότι εσύ είσαι το brand σου.

Η πρώτη τακτική του δε μιλάω, απλά κοιτάω είναι η προσέγγιση που λέει «εγώ πάντα πλήρωνα ένα άλφα ποσό για να με γνωρίσουν τόσα άτομα», έτσι θα συνεχίσω να το κάνω και θα απέχω από αυτές τις αηδίες που λέγονται social media, facebook και αηδίες.

Η δεύτερη τακτική του κάθομαι στη γωνία μου είναι το να βάλεις το brand σου στο facebook, να αρχίσεις φτιάξεις μια σελίδα για το brand σου, να καλέσεις μόνο τους φίλους σου και να την αφήσεις να υπάρχει. Στην τελική, όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται θα έρθει να σε βρει ο ίδιος, έτσι δεν είναι;

Η τρίτη λύση, η επιθετικές γνωριμίες, είναι αντίστοιχο του φτιάχνω τη σελίδα μου και μετά πληρώνω για να τη διαφημίσω στο facebook, σε ανθρώπους που δεν έχω ιδέα αν τελικά τους ενδιαφέρει ή όχι. Κάθε μέρα μιλάω για τα προϊόντα μου και τις προσφορές μου και περιμένω ο κόσμος να με γουστάρει.

Και η τέταρτη λύση του συμμετέχω είναι προφανώς το να έχω μια στρατηγική λύση να ασχοληθώ με τα social media. Μπαίνω στο χορό και αποφασίζω ότι θα χορέψω γιατί καταλαβαίνω την αξία. Κι αν θέλω να καταλάβω την αξία του μέσου πρέπει να ασχοληθώ και να προσφέρω κάτι ώστε να ασχοληθούν μαζί μου. Αλλιώς θα το κάνει κάποιος άλλος στον κλάδο μου και εγώ θα αποδίδω τις πεσμένες πωλήσεις αποκλειστικά στην κρίση, όταν το παραδιπλανό μου brand έχει 30% άνοδο…